دلنوشته
متولدسپیده دم 19بهمن 67.عاشق گل سرخ ،رنگ آسمون .شیفته راه رفتن البته بدون چتر زیر بارون ،شبها بی خواب وروزها بی تاب ، محکوم به زنده ماندن نه زندگی کردن،دلباخته غروب دریا وطلوع رویا. شمال ترین نقطه دلم مال کسی بود که هرگز برایم نماند. تنها مثل کوهها که بقول قدیمی ها هیچوقت بهم نمی رسند. فقط یک آرزو دارد توی این دنیای بزرگ اما کوچک آن هم....سبدی دارم پر از خالی و پنجره ای که رو به خانه ی هیچ کس باز نمیشود سرنوشتی دارم پر از خطوط سر گردان ومبهم ومنتظر کسی که روزی قرار بود بیاید وبرای همیشه بماند اما حالا ..................! هر وقت به آرزوهایتان رسیدید دعایم کنید !!!
وقتی که رخت از این دنیا بربستم دیگر برایم عزاداری نکنید وقتی ناقوس مرگم به صدا در آمد دیگر حسرت نخورید به جهانیان بگویید: من از این دنیای دون وپر از نامردی گریختم. سهراب گفتی :چشمها راباید شست....شستم ولی!... گفتی جور دیگر باید دید.....دیدم ولی!.. گفتی زیر باران باید رفت...رفتم ولی!... اون نه چشم های خیسم را.....ونه نگاه دیگرم را....هیچکدام را ندید! فقط در زیر باران با طعنه ای خندید وگفت: "دیوانه باران ندیده" در تنها ترین تنهاییم تنها کسم تنهای تنهایم گذاشت ای خدا به حق تنهاییت در تنهاترین تنهایش تنهای تنهایش مگذار
| قالب وبلاگ : قالب وبلاگ |
